ชาวนาคนหนึ่ง หลังจากไปทำความสะอาดคอกม้า 
ออกมาก็พบว่านาฬิกาพกของตนได้หล่นหายไปเสียแล้ว 
นาฬิกาพกเรือนนี้มีความหมายต่อเขาอย่างมาก 
ด้วยเป็นของขวัญที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้ 
เขารีบวิ่งกลับไปที่คอกม้า รื้อหาจนทั่วบริเวณแทบพลิกแผ่นดินหา 
แต่ก็หาไม่พบ ? 

เขาเดินออกมาจากคอกม้าด้วยเหงื่อที่ท่วมตัว 
มองไปเห็นมีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอยู่แถวนั้น 

เขาจึงได้คิดว่าอาจเป็นเพราะตัวเองแก่แล้วหูตาฝ้าฟาง ทำให้หาไม่เจอ 
แต่เด็กๆ หูตายังแหลมคม น่าจาหาเจอก็เป็นได้ 
เขาจึงเรียกเด็กๆ มาแล้วบอกว่า 
" เด็กๆ ถ้าใครหานาฬิกาพกของลุงเจอ ลุงจะให้เงินคนนั้นหนึ่งเหรียญ" 

เด็กๆ พากันวิ่งกรูเข้าไปในคอกม้า จนเวลาผ่านไปนานโข 
ตอนที่เด็กๆ เดินกลับออกมาจาก คอกม้าทีละคน 
ต่างมีสีหน้าผิดหวังที่หานาฬิกาพกไม่เจอ 

ขณะที่ชาวหน้ากำลังถอดใจคิดจะเลิกหานั่นเอง 
ก็มีเด็กคนหนึ่งมากระซิบกระซาบบอกกับเขาว่า 

" ผมจะลองเข้าไปหาดูอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้ขอให้ผมเข้าไปคนเดียวเท่านั้น" 

ชาวนามองตามหลังเด็กชายไปอย่างไม่มั่นใจ 
คิดในใจว่า..พวกเราแทบจะพลิกคอกม้าหายังไม่เจอ ? 
แล้วลำพังเด็กคนเดียว จาหาเจอได้อย่างไร 

. เด็กคนนั้นเข้าไปตั้งนาน ก็ยังไม่กลับออกมา ชาวนาเริ่มสิ้นหวัง 
ในขณะชาวนาคิดจะเลิกรอและจากไปนั่นเอง 
เด็กชายคนนั้นก็เดินออกมาจากคอกม้า 

ในมือของเขาถือนาฬิกาพกเรือนหนึ่ง 

ชาวนาถามด้วยความแปลกใจว่า " เจ้าหาเจอได้อย่างไร" 

เด็กชายบอกว่า " พอเข้าไปข้างใน ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย

เพียงแต่นั่งเงียบๆ อยู่ที่พื้น ไม่นานผมก็ได้ยินเสียง ติ๊กตอก ติ๊กตอก

จากนั้นผมก็เดินตามเสียงไป แล้วผมก็เจอนาฬิกาเรือนนี้" 

 

ข้อคิดเตือนใจ

 

ขณะที่เรากำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับชีวิตหรือหน้าที่การงาน 
บางครั้งก็จำเป็นอย่างมากที่จะต้องสงบจิตใจมาคิดตรึกตรองดูว่า 
สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นั้น ถูกต้องและเหมาะสมดีแล้วหรือเปล่า 
และนี่ก็อาจเป็นความหมายที่แท้จริงของคำโบราณที่ว่า

" บนเส้นทางของชีวิต บางครั้งก็ควรตึงเครียด

บางครั้งก็ควรผ่อนคลาย"