ประวัติศาสตร์แห่งความทุกข์ระทม : ความอดอยากหิวโหยของเวียดนามเหนือในปี ๑๙๔๕

 และแล้ว สาเหตุปัจจุบันมาถึงเมื่อสวรรค์ไม่ปรานี จุดวิกฤตก็บังเกิด การผลิตข้าวที่ลดลงอยู่แล้วต้องถูกซ้ำเติมอย่างรุนแรงที่สุดจากภัยแห้งแล้งและน้ำท่วมต่อกันในช่วงปี ๑๙๔๔ ปรากฏว่าผลผลิตลดลงทันที ๒๐% และยังลดลงต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จนถึงต้นปี ๑๙๔๕ ผู้คนเริ่มขาดแคลนอาหาร จากมีกินน้อยกลายเป็นไม่มีจะกิน เริ่มอดอยาก หิวโหย และล้มตาย จากตายน้อยถึงตายมาก จากตายมากถึงตายเป็นเบือ ไม่ต้องนับ

     ในภาวะสงคราม ทุพภิกขภัยมรณะของเวียดนามเหนือแทบจะไม่ได้รับการช่วยเหลือ หรือบรรเทาทุกข์ได้ทันเวลา เหตุเพราะอยู่ในระหว่างสงคราม และการคมนาคมไม่สะดวก เพราะการทิ้งระเบิดอย่างหนัก ปิดเส้นทางบกและน้ำของฝ่ายสัมพันธมิตรในระหว่างปี ๑๙๔๔ พวกเวียดมินห์ (เหวียดมิญ) ยังอยู่ในป่า คอยหลบการปราบปรามของพวกญี่ปุ่น พวกฝรั่งเศสถูกญี่ปุ่นขับไล่ออกไปแล้ว และถึงยังอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือจะทำให้แย่ลง พวกญี่ปุ่นซึ่งกำลังสาละวนรบอยู่ก็ถือว่าข้าวเป็นยุทธปัจจัยที่สำคัญในการทำสงคราม จึงไม่ได้เอาข้าวที่อยู่ในเสบียงคลังของตนออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือคนเวียดนาม ส่วนจักรพรรดิราชวงศ์เหงวียนที่เฮว้ก็ไม่สามารถสั่งการช่วยเหลือดูแลอะไรได้ เพราะหมดอำนาจและต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของต่างชาติ ได้แต่ยังอยู่อย่างเจว็ดตั้งแต่สมัยฝรั่งเศสเข้าปกครองแล้ว

ทั้งญี่ปุ่นและฝรั่งเศสซึ่งรบกันอยู่ต่างก็ปล่อยให้เวียดนามเหนืออดอยากไป และยังมีส่วนที่คิดเห็นว่าเป็นการดีที่จะทำให้ฐานขบวนการปฏิวัติของพวกเวียดมินห์ถูกขจัดไปหรืออ่อนกำลังลงด้วย        แต่เหตุการณ์อันแสนสาหัสนี้กลับเป็นประโยชน์ต่อพวกเวียดมินห์ กลายเป็นโอกาสสำคัญทำให้ได้ใช้ประโยชน์สำหรับการรณรงค์ต่อต้านลัทธิอาณานิคมฝรั่งเศสและฟาสซิสต์ญี่ปุ่น ทำให้สามารถระดมคนจำนวนมากเข้ามาเป็นกำลังของพวกเวียดมินห์ การใช้ประโยชน์นี้รวมไปถึงการปลุกปั่นให้ประชาชนเข้าปล้นสะดมคลังอาหารของญี่ปุ่นด้วย โดยมีคำขวัญว่า ปล้นฉางข้าวเอามาช่วยคนอดอยากŽ ในระหว่างนี้จึงเกิดการปล้นคลังข้าวปลาอาหารของญี่ปุ่นในหลายจังหวัด         ในคำประกาศอิสรภาพของโฮจิมินห์ (โห่จี๊มิญ) เมื่อวันที่ ๒ สิงหาคม ๑๙๔๕ ภายหลังการปฏิวัติเดือนสิงหาคม (ก๊ากหมั่งท้างต๊าม) ประสบความสำเร็จแล้ว ได้กล่าวว่า ประชากรของเวียดนามเหนือที่ล้มตายเพราะความอดอยากนั้นมีจำนวน ๒ ล้านกว่าคน ในขณะที่สถิติของฝรั่งเศส (Annuaire statistique de lž Indochine 1943-1946) บันทึกไว้จำนวน ๑๓,๑๕๖,๓๐๐ คน นักประวัติศาสตร์เวียดนามจึงให้ตัวเลขเป็นกลางๆ โดยประมาณจำนวน ๑-๒ ล้านคน      จำนวน ๑-๒ ล้านคน มีลำดับของจังหวัดต่างๆ ที่มีคนตายมาก โดยคิดเป็นสัดส่วนของประชากรในจังหวัดนั้นๆ ดังนี้ กว๋างเย็น มากกว่า ๗๐% ท้ายบิ่ญ มากกว่า ๖๐% เกี๊ยนอัน นามดิ่ญ มากกว่า ๕๐% นิญบิ่ญ มากกว่า ๓๐% ห่าดง บั๊กนิญ ฮึงเย็น หายฝ่อง มากกว่า ๒๐% หายเซือง บั๊กซาง ฟู้เถาะ มากกว่า ๑๐% ห่าโหน่ย (ฮานอย) ประมาณ ๑๐% ทั้งหมดนี้คือจังหวัดที่อยู่รายรอบที่ราบลุ่มแม่น้ำแดง ซึ่งปกติมีประชากรหนาแน่น แต่มีปัญหาการทำนาในลุ่มแม่น้ำแดงแ</