บนโลกโซเชียลได้แชร์มีประเด็นสุดประทับใจ เมื่อสมาชิกเฟซบุ๊คชื่อ Ginobili Le’Tif Chuensukjit มาเล่าเรื่องราวความมีน้ำใจของคุณลุงขายโรตีคนหนึ่ง โดยระบุว่า ลุงคนนี้ เป็นชาวโรฮิงญา ขายโรตีอยู่แถวเจริญกรุง ที่พักอาศัยกอยู่แถวมัสยิดอัลอะตี๊กตระเวนขายตั้งแต่แถวๆเอเชียทีค จนถึงสี่แยกถนนตก โดย โพสต์ข้อความว่า

 

ลุงคนนี้ แกเป็นชาวโรฮิงญา

ขายโรตีอยู่แถวเจริญกรุง ที่พักอาศัยแกอยู่แถวมัสยิดอัลอะตี๊ก

ตระเวนขายตั้งแต่แถวๆเอเชียทีค จนถึงสี่แยกถนนตก

แกเสียขาไปข้างนึง แต่แกมีขาเทียมใช้แล้ว

ใครที่อยู่แถวๆนี้คงจะคุ้นหน้าแกดี

 

ปกติผมจะไม่ค่อยได้ซื้อแกเท่าไหร่

ส่วนใหญ่จะเดินผ่านและยิ้ม+ให้สลามกันทุกครั้ง

จนวันนี้ ที่ผมจะเดินเข้าไปซื้อกิน ...

 

ตีฟ : (ให้สลาม) โรตีแผ่นนึงครับ ไม่ใส่ไข่

 

~ ลุงแกยิ้ม+รับสลาม แล้วก้มหน้าก้มตาทำ ~

 

ตีฟ : เท่าไหร่ครับลุง

 

ลุง : ไม่เอา ผมเลี้ยงเอง เจอหน้ากันบ่อยๆ!!!...

 

ตีฟ : ไม่ได้หรอกลุง ของซื้อของขายนะครับ

 

ลุง : ไม่เอา ไม่เปนไร ผมอยากเลี้ยง วันนี้ผมขายได้พอแล้ว...

 

ผมสตั๊นไป 5 วิ...

แค่ประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้ผมคิดอะไรได้มากมาย...

 

คนทำมาหากินที่มีรายได้แค่พอกินไปวันๆ

รายได้วันละ 200-300 บาท ไม่ได้มากมาย ฟู่ฟ่าเท่านักธุรกิจ

ยังไม่ได้ต้องการอะไรมากนอกจากการมีรายได้พออยู่พอกิน

เขาก็มีจุดที่เขาพอและพร้อมจะให้ผู้อื่นต่อไปเรื่อยๆ

 

ในขณะที่นักธุรกิจหลายๆคนมีรายได้มากมาย วันๆก็คิดแต่จะเก็งกำไร 

เพื่อรายได้ที่มากกว่าเดิม มากขึ้นเรื่อยๆและไม่มีวันพอ

เวลาจะให้อะไรใครซักครั้งก็ต้องมาคุยว่า

"ถึงกูจะรวย มีเงินเยอะ แต่กูก็ให้คนอื่นเหมือนกันนะ"

พยายามหาช่องทางกฎหมาย เอาศาสนามาอ้าง

เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทอง ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนก็ตาม

 

นะอูซุบิลลาฮฺ

 

หลาน 5 ขวบเดินมาตบไหล่เบาๆแล้วบอกว่า

"ช่างแม่งเหอะ โลกนี้มันไม่ได้สวยนะเว้ยยย"