เมื่อวันอาทิตย์ ผมไปซื้อก๋วยเตี๋ยวน้ำตกหมูมาให้ภรรเมียกินแถวบ้านครับ เค้าบ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว
ก็ไม่มีอะไร กินไปปรกติ เธอกินไม่หมด เหลือเส้น กับ เนื้อนิดๆหน่อยๆ ผมก็กินต่อตอนเย็น

เช้ามืดวันจันทร์ ภรรเมียท้องเสีย อาเจียน ตั้งแต่ ตีห้า ผมก็ลุกขึ้นมาดูอาการ ดูแล้วคงอาหารเป็นพิษ
เลยลาหยุดงานดูแลภรรเมียวันจันทร์ให้นอนพักไป กินยาแก้ท้องเสีย ต้มน้ำเกลือแร่ให้ดื่ม ต้มน้ำร้อนใส่ถุงประคบท้อง เพราะมีอาการปวดท้องร่วมด้วย
แล้วก็วิ่งไปซักผ้าใส่เครื่อง จัดการลูกสองคนหาข้าว หานมให้กิน จับล้างหน้าแปรงฟันให้สองหน่อ
พอลูกพ้นมือแล้วก็ไปต้มข้าวต้ม ให้ภรรเมียกิน แต่กินแล้วก็ได้ไม่เยอะ เลยให้นอนพัก
คิดว่าถ้าไม่ดีขึ้นจะพาไปหาหมอ

จนสายๆ ผ้าปั่นเสร็จก็ เอาไปตากผ้า ลงมากวาดบ้าน เก็บของเล่น ล้างจาน เตรียมอาหารเที่ยงให้ลูกๆ ทำโจ๊กหมูสาหร่ายให้ภรรเมียมื้อเที่ยงกินไปได้หน่อย
ก็ให้พักไป เลยขับรถออกไปซื้อยาคาร์บอน กับ ยาแก้คลื่นไส้มาให้กิน พาสองลิงติดรถออกไปด้วย
ไม่รู้ปาฏิหารย์อะไรอีก....ลูกคนโต อาเจียรมากลางเซเว่นเลย 
เลยต้องขอผ้า , น้ำ ไม้ถูกพื้นจากพนักงานมาช่วยเค้าล้างพื้น (ขอโทษน้องพนักงานด้วยนะครับ)
เลยต้องซื้อยาให้ลูกโต และ คุณแม่พร้อมๆกันด้วย

กลับเข้าบ้านมา ต้มน้ำร้อนชงน้ำขิง เกลือแร่ให้ภรรเมีย ดูแลลูกโต พาลูกเล็กอุ้มกล่อมนอนกลางวัน

จนดูเหมือน สองคนนั้นจะอาการดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ พอลุกขึ้นมาได้ ก็ค่อยยังชั่วแล้ว
แต่.....อาการผมกำลังมา ผมก็รู้สึกอาเจียรขึ้นมาอีก เป็นอะไรกันเนี่ย โดนวางยาพิษทั้งบ้านหรือไง ?
วิ่งเข้าไปอาเจียนจนหมดท้องเลย หน้ามืดหมดแรงกันเลย

ผมกลับเป็นคนนอนซมแทนแล้ว อาการมาช้ากว่าคนอื่น
ผมก็นอนพักลุกไม่ไหว เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่วิ่งดูแลคนในบ้าน

เลยหลบไปนอนพักข้างบน หลับไปซักพักก็รู้สึกตัว....

ลูกชายมานอนกอด ถาม 
พ่อเป็นอะไร ?
...พ่อไม่สบายนิดหน่อยลูก พ่อนอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว แล้วหนูกินข้าวหรือยัง ? แม่เป็นไงบ้าง ? น้องล่ะ ?
แม่ทำกับข้าวอยู่ บอกให้หนูมาดูพ่อหน่อย เอายามาให้พ่อกิน 
...พ่อไม่เป็นไรหรอก แค่นอนพักเฉยๆ
พ่อๆ หนูมีอะไรจะบอก 
...อะไรล่ะ ? จะมาอ้อนขอซื้ออะไรอีก หืม ?
แม่ร้องไห้ด้วยล่ะ
...อ้าว เป็นอะไรล่ะ ปวดท้องหรือเปล่า ? หรือไม่สบาย
เปล่าๆ แม่บอกว่า พ่อต้องหยุดงานมาดูแลแม่ ดูแลหนู จนตัวพ่อป่วย แม่เสียใจ แต่แม่ไม่กล้าพูด
...(ยิ้ม) แม่จะพูดอะไรล่ะ
แม่บอกแม่ขอโทษ และ แม่ขอบคุณที่พ่อดูแลพวกเราอย่างดีไม่บ่นสักคำ พ่อห่วงแต่คนอื่นไม่ห่วงตัวเอง อยากให้พ่อดูแลตัวเองด้วย
....(น้ำตาซึม)แค่นี้พ่อทำได้สบายมาก ไม่เป็นไรหรอก หนูก็อย่าดื้อแล้วกัน ดูแลน้องด้วย
ครับ หนูจะไปช่วยดูน้อง (เดินลงไป)


ผมคิดว่า ถ้าผมไม่มีครอบครัว หรือ อยู่ตัวคนเดียว เหมือนสมัยหนุ่มโสด
ผมอาจจะมีเงิน มีเวลาเที่ยว มีโอกาศสนุกตามประสาคนโสด ไม่ต้องมีภาระ ไม่ต้องห่วงอะไร

แต่ผมคงไม่ได้ความรุ้สึกถึงความรัก ความห่วงใย ที่มีให้กันในระหว่างครอบครัวที่เพื่อน หรือ คนที่ทำงาน หรือ คนในสังคมอื่นๆที่เราได้เจอ เค้าให้เราไม่ได้หรอก ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ของบางสิ่ง มีได้เฉพาะบางสิ่งเท่านั้น เราไม่สามารถหาเงาะ จากต้นมะม่วงได้หรอก

ถ้าอยู่คนเดียว แล้วป่วยหนัก จะทำไงน้อ ? จะลุกก็ไม่ไหว ขับรถไปหาหมอก็ไม่ไหว คงนอนซมอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆโทรหาคนอื่นเค้าคงไม่สามารถจะลางาน หรือ ติดภาระกิจส่วนตัว มาดูแลเราไม่ได้หรอก เป็นแรงๆอาจจะตายคาบ้านคนเดียวก็ได้

เหมือนมีคนมาถามว่า มีลูก มีครอบครัว ดีตรงไหน ? มีแต่ภาระ ปัญหา 

ไม่รู้สิ...ผมรู้สึกว่า การมีปัญหา มีภาระ มันคือผลงาน มันคือสิ่งที่เราพยายามสร้างขึ้นมา เหมือนเราสร้างบ้าน สร้างตึก
ยิ่งพยายามเท่าไหร่ มันก็จะสวยงามและแข็งแรงมากเท่านั้น

การเป็นครอบครัว มีกระทบกันบ้างตามประสา ลิ้นกับฟัน แต่ก็ยังอยู่ร่วมกันได้
เมื่อถึงที่สุดแล้ว คนสุดท้ายที่จะรักเราก็คือครอบครัวเรานี่แหละครับ

ปล.ไม่มีใครจะสำคัญไปมากกว่าครอบครัวอีกแล้วค่ะ จงรักษาและดูแลครอบครัวไว้ดีน่ะค่ะ ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้ดูแล 

ซ้ำขออภัยค่ะ