โกรธอะไรก็จัดการอันนั้นซิ.. วันก่อนยังถีบเพื่อนตกบรรไดเลย..

- หลีกหนี ที่จะชนกับสิ่งที่ทำให้เกิดความโมโห ปัญหาบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องพุ่งชนเสมอไป

และการหลีกหนีก็ไม่ได้แปลว่าต้องเสียศักดิ์ศรี เพราะบางทีเราอาจจะไม่ได้เสียแค่ศักดิ์ศรี

อย่างเดียวก็ได้ แล้วเรื่องโง่ๆบางเรื่องไม่มีค่าพอที่จะต้องเสียมันหรอกครับ

- คิด คืออีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้มนุษย์ต่างจากสัตว์ คิดให้เยอะๆ คิดถึงผลที่จะตามมาหลังการกระทำ

เช่น วันนี้หงุดหงิด โดนเพื่อนล้อ เพื่อนกวนติง เลยเลยคิดว่าจะถีบมันตกบันได แต่ถ้า

เกิดมันตกลงไปคอหักล่ะ เราก็ต้องไปโรงพัก พ่อแม่เราก็ต้องเดือดร้อน แล้วก็ต้องมาเห็น

พ่อแม่คนตายร้องไห้เสียใจ เป็นตราบาปในใจตัวเอง เห็นรึเปล่าว่าเวลาทำอะไรอย่างไม่คิด

มันส่งผลกระทบไม่ใช่แค่ตัวเราเองเท่านั้น

- ปรึกษา บางครั้งอารมณ์โมโหมันยากที่จะเก็บไว้ การพูดเป็นวิธีหนึ่งที่สามารถระบายออกได้

 ปรึกษากับพ่อแม่ หรือคนที่วางใจ บางคนไปปรึกษากับพระเลยก็มี

การปรึกษากับเพื่อนมันก็มีบทเรียนที่เราเห็นบ่อยๆตามข่าวทั่วๆไปเช่น เกิดโมโหนายเอ

เลยไปบอกเพื่อน เพื่อนเลยยุให้ไปดักตีหัวนายเอ สุดท้ายกลายเป็นอาชญากรรม ส่วนเพื่อน

วิ่งหางจุกตูดคนแรก สุดท้ายคนที่ไปประกันตัวก็คือพ่อแม่ ดังนั้นผู้ที่ให้คำปรึกษาได้ดีที่สุด

ก็คือพ่อแม่

ทั้งหมดทั้งหลายนี้เป็นสิ่งที่ผมยึดถือเวลาที่เกิดโมโหใครขึ้นมา บางทีอยากฆ่าให้ตาย

แต่มันก็เป็นแค่คำพูดเท่านั้น เพราะคนเราทุกคนย่อมมีสามัญสำนึกรู้จักผิดชอบชั่วดี

กันอยู่ทุกคน ขึ้นอยู่กับใครจะสามารถควบคุมเอามาใช้ได้ดีแค่ไหนเท่านั้นเอง

ด้วยความเคารพ The Death จากใจเลยครับ...

เข้ามาหาความรู้ครับ...และก็ได้จริงๆ ขอขอบคุณ The Death อิกทีครับ

....ขอออกความเห็นหน่อยครับ...ความรักครับ...อาจช่วยได้..คิดถึงคนที่คุณรักครับ ..ลองดู

     ขันติธรรมร่วมกับการวางอุเบกขาตามหลักศาสนาพุทธช่วยได้อย่างที่คุณ The Death กล่าวไว้ข้างบน อาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่ปกติใจร้อนมีความอดทนต่ำ หรือวัยรุ่นที่พ่ายแพ้ต่อธรรมชาติแห่งฮอร์โมนเทสโทสเตอร์โรนที่แล่นพล่าน ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป"คิด"ให้เยอะมองให้ยาวช่วยได้แน่ไม่มากก็น้อยครับ

1.คิดหาเหตุว่าเราโกรธเพราะอะไร  1.1โกรธแล้วได้อะไร  2.มีเหตุให้ไม่โกรธได้ไหม 2.1ไม่โกรธแล้วได้อะไร  3ให้อภัยได้ไหม  3.1ให้อภัยกันดีกว่าไหม        เหตุแห่งความรู้สึกเราโกรธ...เค้ารับรู้ไหม          เราโกรธเค้าไม่รู้....เราทุกข์      ถามกัน..คุยกัน..ปรับความเข้าใจกัน....

เยี่ยมค่ะ The Death แต่คนเราตอนโมโหจริงๆ คงเป็นเรื่องยาก สำหรับตัวเอง ตอนวัยรุ่นจัดๆ เวลาโมโหก็ยังไม่เคยกลายร่างสักที โมโหจัดๆ เข้าห้อง หนีไปที่อื่นแล้วร้องไห้ กำส่วนปัจจุบันพอผ่านอะไรๆ มาพอสมควร เจอคน เจอเรื่องราวต่างๆ  ถ้าต้องมีเรื่องให้โมโหก็จะไปอาบน้ำ หรือไม่ก็กำมือแน่นๆ แล้วมันจะหายไปเอง อาจเป็นเพราะเป็นคนค่อนข้างใจเย็นหรือเปล่าไม่ทราบเลยยังไม่เคยกายร่าง หรือฮอร์โมนเทสโทสเตอร์โรนอะไรเนียน้อยก็เป็นได้ว่าแต่มันอะรายหว่าต้องไปค้นคว้าซะแล้ว ฮอร์โมนเทสโทสเตอร์โรน

พอแก่ตัว ฮอร์โมนต่างๆก็เริ่มถดถอยเป็นธรรมดา เนอะคุณวุ้น

แทงหวยไม่ถูก โดนอีกแระเขาเรียกแก่ที่ไหนเขาเรียกว่าคนมีความรู้จ๊ะคุณโย

ถ้าใครไม่ถามไปถามคุณวุ้นแก นั้นก็น้อยที่ไหน

    ใช่แล้วครับคุณโย ฮ่า ๆ ๆ คุณมนเค้าถอยหมดแล้ว เทสโทสเตอร์โรนก็คงน้อยยิ่งเอสโตเจนนี่ยิ่งแล้วเลยคาดว่ากำำลังจะหมดเช่นเดียวกันครับ

ลุมกันใหญ่ แต่คาดว่าคงไม่หมดคนเดียวแน่ๆ ที่รุ้ๆ จริงปะจ๊ะคุณวุ้นกาทิ

เห็นด้วยกับ The Death ครับ

แต่ขอเพิ่มเติมนิดนึงว่า เราอย่าไปหลีกหนีอารมณ์ของตัวเองครับ เวลาเรารู้สึกอะไร เช่น โกรธ ก็ให้เรากำหนดจิตเราว่า  โกรธหนอๆ   หรือแม้แต่อารมณ์อื่นๆก็ทำได้ครับ เช่น โลภ    หลง  ฯลฯ 

จิตเราจะรู้ว่ามันไม่ใช่สาระแก่นสารที่จะต้องมายึดถืออารมณ์เหล่านี้เลย

ดีครับดีคนใจเย็นมาคุยกันหายโมโหแล้วครับ....แต่คู่กรณียังไม่หายโมโหจะทำไงต่อดีครับ...แง่มๆๆๆๆๆ