... โดยเป็นเรื่องของชายคนหนึ่ง ที่เป็นถึงนักดนตรีระดับโลก ไม่ว่าเขาเปิดการแสดงเมื่อไร บัตรก็ถูกจองเกลี้ยงภายในพริบตา แต่กลับกลายเป็นคนที่ผู้คนสนใจทั่วไปไม่สนใจ เพียงเพราะเขายืนแสดงดนตรีที่สถานีรถไฟใต้ดิน  ... โดยที่ไม่มีใครรู้ว่า เขาเป็นถึงนักดนตรีระดับโลกที่คนต่อแถวเข้าคิวซื้อตั๋ว เพื่อที่จะฟังเพียงเพลงบรรเลงแค่เพลงเดียวเท่านั้น

           เรื่องนี้มีอยู่ว่า ...  เช้าวันหนึ่งในวันที่อากาศหนาวของเดือนมกราคม ที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่เมืองวอชิงตัน ดีซี ในชั่วโมงเร่งด่วน ขณะที่ทุกคนรีบไปทำงาน มีชายคนหนึ่งวางสัมภาระลงและเริ่มเล่นไวโอลิน บทประพันธ์ของบาค เป็นเวลา 45 นาที มีผู้คนผ่านไปมาประมาณ 1,100 คน

           ... 3 นาทีผ่านไป มีชายวัยกลางคนสังเกตเห็นนักไวโอลิน เขาชะลอฝีเท้า และก็รีบเดินต่อไป

           ... อีกหนึ่งนาทีต่อมา เขาได้รับเงินดอลล่าร์แรก จากผู้หญิงคนนึงที่ให้เงินโดยไม่หยุดเดิน แล้วก็เลยจากไป

           ... ไม่กี่นาทีต่อมาชายคนหนึ่ง เอนหลังพิงกำแพงดูการแสดงของนักไวโอลิน แต่ก็ไม่วายมองนาฬิกาแล้วก็ออกเดินต่อ

           ... คนที่ตั้งใจดูมากที่สุด ดูจะเป็นเด็กน้อยอายุ 3 ขวบ แต่แม่ก็พยายามบังคับให้หนูน้อยเดินต่อ และดูเหมือนเด็ก ๆ ทุกคนก็จะชอบดู แต่โดนพ่อแม่ บังคับให้รีบเดินต่อเหมือนกัน

           ตลอดระยะเวลาการแสดง 45 นาที มีเพียงคนที่หยุดดู และใช้เวลา มีคนให้เงินวณิพก 20 คน เป็นจำนวน 32 ดอลลาร์ เมื่อการแสดงจบลง ความเงียบงันก็เข้าแทนที่ ไม่มีใครรู้ว่าการแสดงจบแล้ว ไม่มีเสียงปรบมือ เหมือนไม่มีใครรับรู้เลยว่าเคยมีการแสดงเกิดขึ้น

           ไม่มีใครรู้ว่านักไวโอลินคนนั้นคือ โจชัว เบล (Joshua Bell) หนึ่งในนักไวโอลินที่เก่งที่สุดในโลก เขาเลือกเล่นเพลงที่เป็นบทประพันธ์ที่ยากและไพเราะที่สุดบทหนึ่ง ด้วยไวโอลินราคากว่า 100 ล้านบาท

           2 วันก่อนหน้าที่เขาจะมาแสดงในรถไฟฟ้าใต้ดิน บัตรคอนเสิร์ตที่บอสตันของเขาขายเกลี้ยงในพริบตา ที่ราคาบัตรเฉลี่ยตกใบละ 3,500 บาท และเพลงที่เล่นวันนี้ก็เป็นเพลงเดียวกับในคอนเสิร์ตที่บอสตัน

           นี่คือเรื่องจริงที่เป็นการทดลองของหนังสือพิมพ์ชื่อดัง The Washington Post เพื่อทดสอบการรับรู้ การจัดลำดับความสำคัญของผู้คน คำถามที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อทดสอบคือ: ในสภาพแวดล้อมทั่วไป ในช่วงเวลาที่ทุกคนรีบเร่ง เราเห็นความงามมั้ย ? เราจะหยุดเพื่อชื่นชมสิ่งที่สวยงามหรือไม่ เราจะเห็นสิ่งมหัศจรรย์ในที่ ๆ เราไม่คาดคิดหรือไม่

           หรือคำตอบของการทดลองนี้อาจจะเป็น : ถ้าเราไม่มีเวลาหยุดเพื่อฟังนักดนตรีระดับโลกเล่นหนึ่งในบทประพันธ์เพลงที่ดีที่สุดในประวัติศาสตร์ จากเครื่องดนตรีชั้นเยี่ยมแล้วล่ะก็.. จะมีอีกซักกี่อย่างแล้วหนอในชีวิต.. ที่เราได้พลาดไป