ตัวเราเองนั่นแหละรู้ดีกว่าหมอดู
ถ้าหากคิดอย่างนี้ดีแล้ว เวลาเกิดความทุกข์เกิดความเดือดร้อนขึ้นในชีวิตจิตใจ ไม่ต้องไปถามหมอ หมอรู้ไม่ดีไปกว่าเราหรอก เช่นคนใดเป็นทุกข์ ตัวเองนั่นแหละรู้ดีกว่าหมอว่าทุกข์ เรื่องอะไร ทุกข์เรื่องสตางค์ไม่พอใช้รึ ทุกข์เรื่องสามีไม่กลับบ้านรึ ทุกข์เรื่องอะไรต่ออะไรมันอยู่ที่เราทั้งนั้นแหละ
ทีนี้เราต้องมาสะสางปัญหาตัวเองว่า สตางค์ไม่พอใช้น่ะมันเรื่องอะไร เราก็คิดว่าจ่ายมากไปไหม เล่นการพนักขันต่อไหม สุรุ่ยสุร่ายในการใช้จ่ายไหม เที่ยวมากไปไหม เราเล่นการพนันประเภทโน้นประเภทนี้ไหม ซักไซ้ไล่เลียงเอากระดาษมาทำบัญชีเข้าก็ได้...รับเท่านั้น จ่ายเท่านั้น แล้วก็ตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นออกเสีย ตั้งงบประมาณในครอบครัวเสียใหม่ เรื่องเงินพอมันก็เกิดขึ้น เพราะเราตัดสิ่งที่ไม่จำเป็นออกเสีย ไม่ใช่เรื่องเคราะห์ร้ายจากเทวดาอะไร
เอาแต่สะเดาะเคราะห์เรื่อยไป เลยไม่ได้แก้ไขตัวเอง
เวลาเกิดความทุกข์อย่างอื่นมันก็แบบเดียวกัน เอาหลักของพระพุทธเจ้าที่ว่า ดีชั่วสุขทุกข์เสื่อมเจริญอยู่ที่ตัวเรา ไม่ใช่เรื่องจากคนอื่น หันความรู้สึกนึกคิดเข้ามาสู่ตัวเอง แล้วก็มองตัวเราเองว่า ตัวเราคืออะไร เราเดินทางไหน เราทำอะไร เราจึงต้องได้รับทุกข์โทษเป็นไปอย่างนี้ แล้วเราก็จะรู้จักตัวเองคิดแก้ไขตัวเองได้
ถ้ามัวแต่ไปสะเดาเคราะห์อยู่ ไปถามหมอดูอยู่....ยังแก้ไม่ได้หรอก หมอบอกว่าไม่กี่วันก็จะพ้น ปลอบใจแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
เหมือนกับเด็กร้องไห้ แม่ปลอบว่า "หนูอย่าร้องนะ เดี๋ยวแม่จะพาไปดูหนัง" หยุดฮือเสียงหน่อย พอถึงวันหนังฉาย แม่ไม่เห็นพาไป ร้องต่อไปดีกว่า

หนังสือ ปฏิวัติความงมงาย : เลิกเชื่อไร้เหตุผล พึ่งตนเองพึ่งธรรม (หน้า ๓๙-๔๐)
หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ