ทำไมมนุษย์.....จึงต้องมีความรัก?

นานมาแล้วเคยมีตำนานกล่าวขานกันมา ว่ากันว่า จริงๆแล้วพระผู้เป็นเจ้าเป็นผู้สร้างมนุษย์เราขึ้นมา และได้กำหนดชิ้นส่วนอวัยวะในร่างกายให้ล้วนแล้วแต่มีจำนวน เป็นคู่ เพื่อให้ร่างกายมนุษย์มีความสมบูรณ์และมีสมดุล     แต่กระนั้น........

มีเพียง"หัวใจ"เท่านั้น ที่พระผู้เป็นเจ้ากำหนดให้มนุษย์มีเพียงคนละดวงในการดำรงชีวิต แต่การที่พระผู้เป็นเจ้าจะสร้างมนุษย์ทุกคนให้มีความสมบูรณ์พร้อมย่อมเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะมนุษย์จะไม่มีการเรียนรู้ ในการพัฒนาชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า ท่านจึงได้กำหนดให้มนุษย์ทุกคน

"รู้จักกับความรู้สึกแห่งรัก" เพื่อเป็นจุดหมายสูงสุด และเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถที่จะขาดได้ในการมีชีวิตอยู่

ฉนั้น.....ไม่ต้องสงสัยเลย หากทำไมเราถึงมีจุดมุ่งหมายหรือแรงผลักดันในการกระทำสิ่งดีๆต่างๆซึ่งมากจากบุคคลที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ คนรัก หรือใครก็ตามที่เรารัก หรือ รักเรา ก็ล้วนแล้วแต่เกิดมากจาก"ความรู้สึกแห่งรัก"ทั้งสิ้น 

แต่กระนั้นแล้ว.....การ"ได้รัก"หรือ"ถูกรัก"จากคนที่มีความสัมพันธ์ชิดใกล้กัน มนุษย์ก็ยังไม่สามารถรู้สึกได้ถึงความสมบูรณ์ของชีวิต เท่ากับการ

"ได้รัก" และ "ถูกรัก" จากใครซักคนที่ไม่มีความสัมพันธ์กันทางเชื้อสาย หรือแทบจะครึ่งชีวิตไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

สิ่งนี้ หรือ ความรู้สึกนี้ ไม่มีใครสามารถหาคำตอบได้ว่าเพราะอะไร มีเพียงคำจำกัดความ หรือการเรียกขานสมมุติฐานแห่งการเกิดขึ้นนี้ว่า

"พรหมลิขิต" หรือ "โชคชะตา" เป็นผู้กำหนด

มนุษย์จะเริ่มรู้สึกถึงการเติมเต็มของชีวิต....

นับตั้งแต่วินาทีที่มนุษย์เริ่มรู้จักกับคำว่า"รัก"

.....รักใครซักคน.....ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย

และนี่.......คือกลไกอันมหัศจรรย์ของร่างกาย

พระเจ้าได้สร้างไว้ ให้มนุษย์มีหัวใจเพียงดวงเดียว เพียงเพื่อ......ตามหา

หัวใจของใครอีกคนที่จะมาเติมเต็มความสมดุลให้กับร่างกาย จิตใจ และ ชีวิตที่ขาดหายไปได้อย่างสมบูรณ์

หากวันนี้ท่านเป็นผู้ที่กำลังมีความสุข และรู้สึกโชคดีกับความรักที่มีอยู่ จงขอบคุณตัวเอง ขอบคุณคนรัก ขอบคุณโชคชะตาที่พาคุณมาเจอกัน และสัญญากับตัวเอง ว่าจะรักษาความรักนั้นไว้ตราบนานเท่านาน........

แต่หากคุณ.....ยังต้องเจ็บกับคำว่ารัก นั่นเป็นเพราะ คุณยังต้องเรียนรู้กับคำว่า"รักที่แท้จริง"ให้ถึงแก่นแท้เสียก่อน โชคชะตาจึงจะเปิดทางให้คุณได้พบรักที่มีแต่ความสุข เจ็บ......เพื่อเรียนรู้  เจ็บ......เพื่อจำสิ่งที่พลาดผิด เป็นบทเรียนเพื่อจะได้พัฒนาไปจนกระทั่งถึง....ความรักที่สวยงาม

แต่คุณอย่าลืมว่า "ความรัก" เป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลกและไม่มีมนุษย์ผู้ใดสามารถอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีสุข.......โดยปราศจากความรัก  แม้จะเจ็บบ้าง....มีสุขบ้าง....แต่คุณก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ ที่วันนี้คุณยังมีสมอง มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ที่จะสามารถรับรู้ถึงคำว่า"รัก"

หรือคุณจะอ้างว่าคุณ อยากเป็นคนบ้า สติฟั่นเฟือน ไม่อยากรับรู้ถึงความรัก อยากจะตายจากโลกนี้ไป.........เพียงเพราะคุณเจ็บปวดจากความรัก

เพราะความรัก.....ทำให้คุณเจ็บปวดอย่างนั้นหรือ?

แน่ใจหรือ?......ว่าเหตุผลเป็นเช่นนั้น  หากคุณลองทบทวนดูใหม่ให้ดี ว่าเป็นเพราะ "ความรัก" หรือ "ตัวคุณเอง" ที่ทำให้คุณเจ็บปวด

จำไว้ว่า......ความรักไม่เคยทำร้ายใคร ความรักยังคงสวยงามเสมอ มีแต่"ตัวเรา" ที่ทำให้ตัวเองเจ็บเอง เพราะตัวเราเองที่ควบคุมจิตใจที่เป็นของเราเองไม่ได้....ไม่ต้องโทษโชคชะตาฟ้าลิขิต.....ไม่มีใครทำร้ายหัวใจเราจนเจ็บปวดทรมานได้....นอกจาก"เราทำร้ายหัวใจตัวเอง"

หากคิดจะรัก.......คุณควรต้องพร้อมรับที่จะเจ็บจากการบังคับความรู้สึกของคุณไม่ได้เอง

หากคิดจะรัก.......อย่าคิดที่จะลืม เมื่อความรักต้องจบลง แต่คุณควรจะจดจำเอาไว้เป็นภาพความทรงจำดีๆ ว่าครั้งหนึ่งคุณก็เคยได้"รัก"

หากคิดจะรัก.......อย่าเสียใจเมื่อคุณได้ทำสิ่งใดๆอย่างดีที่สุด ให้เสียใจกับสิ่งดีๆที่คุณยังไม่ได้ทำ

หากคิดจะรัก.......ต้องรู้จักรักให้เป็น รักที่ไม่ทำให้ใครเจ็บ ไม่ว่าคุณ คนรัก หรือใครก็ตามที่อยู่รอบๆชีวิตคุณ

"ลองถามตัวเองซักครั้งซิว่า..........วันนี้คุณเป็นคนที่โชคดีแค่ไหนที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ คุณมีโอกาสที่จะเกิดมารู้จักกับความรู้สึกพิเศษแห่งรัก ในขณะที่มีมนุษย์ตั้งมากมายที่เกิดมาเป็นมนุษย์....แต่ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแห่ง"รัก" และที่สำคัญอย่าลืม......ว่าไม่มีใครเคยต้องเจ็บต้องทุกข์เพราะความรัก.....มีแต่ความคิด และจิตใจของมนุษย์เท่านั้น ทำสร้างความเจ็บนั้นขึ้นมาเอง"

และขอให้ทุกท่านที่มีความรักอยู่.....จงมีแต่ความสุขกับคุณค่าแห่งรักนั้นตราบนานเท่านาน

และหากใครที่ยังไม่มีรัก หรือรู้สึกท้อแท้ ......ขอให้ยึดมั่นในสิ่งดี และ หัวใจที่งดงาม เพราะความรักไม่สามารถจะงอกงามได้ในโคลนตม

แต่สามารถงอกงามในหัวใจที่มีแต่ความสดใสเท่านั้น

หากอยากที่จะรักษาความรักให้คงอยู่ตลอดไป ให้คุณลองเดินไปหาทราย มากำไว้ซักหนึ่งกำมือ

แล้วเปรียบทรายนั้นเป็นเหมือนความรัก.......หากกำแน่นไป ทรายที่อยู่ในมือก็ร่วงไปหมด แต่หากเรากำหลวมไป ทรายนั้นก็ไม่เหลือในมือเช่นกัน

พื้นฐานความรักที่อยู่ในความพอดี......คือพื้นฐานแห่งความมั่นคงที่สุด

สุดท้ายขอฝากคำโบราณท่านว่าไว้"อกหัก ดีกว่า รักไม่เป็นนะจ๊ะ"