มีคนเคยบอกว่า...ชีวิตคือการเดินทางที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด แต่ละวันเราก้าวไปบนเส้นทางที่เราเลือกที่จะเดินและเลือกที่จะเป็น
โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง คงไม่มีใครอยากให้มันผิดพลาด อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในแบบที่เราคิด
บางวันเราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วจนแทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น บางวันใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ เราแทบจะหยุดนิ่งและหมดแรง
ไม่เข้าใจกับหลายๆสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ บางวันเราจึงขอเดินให้ช้าลงซักนิด เพื่อจะได้มีเวลาคิดทบทวนหรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง
จนบางทีก็มารู้ตัวว่าเราอาจจะไปผิดทางด้วยซ้ำหรือสงสัยว่าตัวเองกำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอกับทางออก
เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ลองไปในที่ที่ไม่เคยไปหรือเราอาจจะกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้ หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆเมื่อมีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง
และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ ให้เวลากับหนทางแล้วมันจะพาเราไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ และแม้บางครั้งหนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอเรื่องเดิมๆอย่างหนีไม่พ้น
เราอาจจะต้องหัวเราะและร้องไห้ไปอีกซักกี่ครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะทุกขณะที่ผ่านไปเรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้นมา และจงทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น
ให้ตัวเองได้ลองทำแล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี

สวัสดียามดึกนะคะชาวแมสที่น่ารัก ฝันดีฝันหวานค่ะ