ท่ามกลางเสียงแหกปากหน้าแถว

ของคนที่อุปโลกอำนาจให้ตัวเองนั้น

ผมสัมผัสได้ถึงความคิดซ้ำซาก
จากคนที่ปัญญาจะผ่านเทอมหนึ่งนี้ไปให้ได้
ยังเป็นเรื่องเครียด

 

รุ่นพี่ปีสองที่ไม่เคยทำงานร่วมกับใคร

มากไปกว่าเด็กม.ด้วยกันยืนว้ากน้องอยู่หน้าแถว

น้อยคนที่จะสัมผัสชีวิตในสังคมจริง ๆ ที่ไม่ใช่งานพาร์ทไทม์

แต่กลับพูดจาเหมือนผ่านโลกมาเยอะซะเต็มประดา

 

 

สิ่งที่พวกเขาพร่ำพูด

คือเรื่องความกดดันที่จะทำให้ทนทานต่อเจ้านาย

มารยาทที่ควรมีต่อคนอาวุโสกว่า

ความมีระเบียบวินัยในฐานะนักศึกษา

 

พวกเขากำลังเล่านิทาน

กำลังพูดถึงโลกที่พวกเขาไม่เคยมี

 

 

ผมไม่ได้อะไรจากการรับน้องด้วยระบบโซตัสกาก ๆ ที่ัรับมา

โดยไม่สามารถอธิบายได้มากกว่าคำว่า ทำตามกันมา

หรือคนอื่นเขาทำกันได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้

 

 

แต่ตลอดระยะเวลาที่ศึกษาในมหาวิทยาลัย ผมได้อะไรเยอะชิบหาย

มันเป็นสิ่งที่รุ่นพี่ไม่เคยสอน ทั้งที่มันใกล้ตัวกว่าสังคมภายนอกเยอะ

สายตายาวไปนะ มองไปถึงตอนทำงานโน่น ....เอาแค่เรียนให้จบมั้ย

 

และนี่ คือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ระหว่างการเรียนมหา'ลัย

 

1. ตื่นเช้าเป็นลาภอันประเสริฐ

ผมเป็นคนนอนดึก เสพติดหลายอย่างจนเลยเวลานอนบ่อย ๆ

และการตื่นเช้าเป็นอะไรที่น่ารังเกียจมาตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้นแล้ว

การที่ต้องแหกขี้ตางัวเงีัยไปร้องเพลงชาติเป็นอะไรที่ผมไม่ยินดีจะทำที่สุด

 

ตอนเรียนปวช.ผมไม่ผ่านกิจกรรม เพราะไม่เคยมาเข้าแถวตอนเช้าเลย

 

พอขึ้นอุดมศึกษาผมก็ทำสันดานเดิม ๆ คือมาเรียนสายบ้าง ขาดคาบเช้าบ้าง

 

มันเป็นความชิบหายของชีวิต เพราะวิชาสำคัญของผมไปกองรวมกันในคาบเช้า

แค่ผมมาสายเพื่อนก็ทำควิชไปหมดแล้ว

แค่ผมมาสาย งานพรีเซนต์เดียวก็จบไปแล้ว

แค่ผมมาสาย อาจารย์สั่งงานและปล่อยกลับไปหมดแล้ว

 

การมาสายเป็นความชิบหายของชีวิต

ผมลำบากเพราะมาสายหลายครั้ง

จนเห็นความสำคัญของการมาหอบสังขารมาเรียนเช้า

 

สิ่งนี้รุ่นพี่ไม่สอน - สอนแค่ว่า มาสายไปหมอบ หงาย กางมุ้ง ลุกนั่ง อิช ๆ ๆ ๆ ใช้แรงแบบวัวแบบควายแล้วมาอ้างทีหลังว่าจุดประสงค์จริง ๆ ก็ึืคือการมาตรงเวลานะคเอะ คร้วย พูดดี ๆ ก็ได้ คนนะไม่ใช่ควายไอ้สัส

 

2. การไหว้เขาให้เกียรติตัวเราเอง

ผมเป็นคนมือแข็ง แม่ผมผมยังไม่หวัดดีเลย หวัดดีทำไมวะเจอหน้ากันทุกวัน
เลยเป็นคนไปไหนไม่เคยไหว้ใคร ถ้าแม่งไม่สำคัญจริง ๆ

แต่สังคมก็ตบหน้าผมด้วยการให้คนอื่นมาไหว้ผม
จำเป็นต้องรับไหว้กลับ เพราะการเฉยใ่ส่ 
เป็นอะไรที่เหี้ยมาก ซึ่งผมก็คิดแบบนั้นจริง ๆ เวลาที่ไหว้ใครแล้วแม่งเฉยใส่ 

แล้วพอเจอคนไหว้บ่อยเข้า ๆ ผมไหว้คนอื่นบ้าง
เพราะเริ่มคิดแล้วว่า การไหว้เป็นการให้เกียรติตัวเราเอง

จากที่เห็นคือ เขาไหว้เรา ทำให้เขามีเกียรติในสายตาเรา
น้องคนนี้ดีว่ะ น่ารักว่ะ ไหว้กูตลอดเลย
ในทางกลับกัน การที่เราไหว้คนอื่นก็ทำให้เรามีเกียรติในสายตาคนอื่นเช่นกัน
เราก็เป็นคนดีคนน่ารัก อ่อนน้อมตามขนบสังคม


แม้แต่คนงานชาวเขาชาวพม่าที่เขาไมไ่ด้เรียนมหาลัยสูง ๆ 
เขาเจอผมเขาไหว้ตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดประตูเลย แม่งโคตรดีอะ
ไม่เห็นต้องมีใครไปบังคับเลย มันเกิดขึ้นเองตามสามัญสำนึก

 
ส่วนใครที่ไม่ไหว้ เขาไม่เคร่งเรื่องนี้ เราก็เฉย ๆ กับเขา

ไม่ได้เรียกร้องความเคารพจากเขา ในเมื่อเราไมไ่ด้มีบุญคุณอะไรกับเขา

แถมบางทีเหี้ยให้เห็นด้วย จะไม่ไหว้ก็ถูกต้องแล้ว

สิ่งนี้รุ่นพี่ไม่สอน -  บังคับให้กูไหว้งก ๆ ไม่ไหว้ก็มางิดใส่

บางคนน้องมาไหว้ทำเฉยใส่ หยิ่งใส่ น้องมันจะอยากไหว้มึงมั้ย

บางคนอ้างว่าไม่ทันเห็นมั่ง ทำอย่างอื่นอยู่มั่ง

มึงไม่ใส่ใจในความเคารพแล้วจะเรียกร้องให้คนอื่นใส่ใจได้ยังไงละครับแหม่

 

 

 

3.ขาดเรียนหนึ่งคาบดับเป็นลูกโซ่

 

ผมไม่ได้เรียนคาบแรกของเช้าวันเปิดเทอม เพราะคิดว่าคงไม่สำคัญ

กลายเป็นว่าอาจารย์สั่งงานตั้งแต่คาบแรก และคายต่อไปคือการเอาชิ้นนั้นมาทำต่อยอด

 

มันชิบหายมากถ้าคุณขาดโซ่ไปข้อหนึ่ง มันทำให้ต่ออีกข้อไม่ได้ไปโดยปริยาย

ผมต้องมานั่งปั่นย้อนหลังซึ่งอาจารย์จะรับมั้ยก็เป็นสิ่งที่ต้องลุ้นยิ่งกว่าหวยออก

 

นี่แหละครับชีวิตการทำงาน คุณขาดงานขาดประชุมครั้งหนึ่ง แทบจะโบกแท็กซี่แว้นตามกันเลยทีเดียว โครงการบินไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้จากการแค่ประมาทไปครั้งเดียว อย่าคิดนะว่าประชุมชักช้ายืดยาดไม่คืบหน้าไม่มาสักครั้งก็ไม่ตาย ใครจะรู้เกิดจะรวบรัดเบ็ดเสร็จอนุมัติไปแล้วโดยที่เราไม่ได้รับรู้เลย มันชิบหายขนาดไหน

 

สิ่งนี้รุ่นพี่ไม่เคยสอน - รุ่นพี่สอนแค่ว่า ใครไม่มารับน้อง!! คุณไม่รักเพื่อนใช่มั้ย!!!

 

คำว่ากฏแห่งกรรม ผมได้มาจากอาจารย์สอนวิชาประชมคมโลกตอนปีหนึ่ง

ท่านบอกว่าวิชานี้นิกเนมคือวิชากฏแห่งกรรม

และวิชานั้นผมได้ขึ้นสวรรค์ไปนอนกอด A แจ้

 

5. ทำกิจกรรมมาก ๆ จบยากจบเย็น

การศึกษาทำให้คนรู้จักงาน แต่กิจกรรมทำให้คนทำงานเป็น

จริงครับอันนี้ เพราะทำละครเวทีสักเรื่องนี้รู้เรื่องเลยนะ

ใครจะทำงานเป็นหรือเป็นตัวถ่วงวัดจากกิจกรรมกลุ่มใหญ่ ๆ นี่แหละ

 

แต่นี่ไม่ใช่ข้ออ้างที่รุ่นพี่จะเอาไว้เกณฑ์น้องมาร่วมรับน้อง

เพื่อจะช่วยดุนส้นตีนให้พี่ดูสูงขึ้นนะครับ

 

กิจกรรมในมหาลัยมีเยอะแยะหลากหลาย

อย่างที่ม.ผมก็มีชมรมทูบีนัมเบอร์วัน กิจกรรมเยอะเมิ้กกกกกกกก
แล้วท่าทางสนุกสนานทุกคนทำงานเป็น บุคลิกภาพดี สุขภาพจิตดี

แต่ผลข้างเคียงคือ ทำกิจกรรมมากเกินไปจนเบียดเวลาเรียน

มาเรียนไม่ได้ ขาดเรียนเพระาไปต่างจังหวัด วันโปรเจคใหญ่ ๆ ก็ไปช่วยงานชมรมจนไม่สามารถมาร่วไมได้

ไปฝึกงานช้ากว่าเพื่อนเพราะตรงกับช่วงไฮของชมรม

 

เด็กทูบี จากเอกผมนี่แต่ละคนจบช้าทั้งนั้น 

ไม่ใช่เพราะชมรมครับ ชมรมไม่ผิดเค้ามีระบบของเค้า

แต่เราบริหารไม่ดีเอง ทำให้ต้องเลทไปสองสามปีเลย

บางคนต้องลงเรียนใหม่ กว่าจะจบได้ มาเป็นคนเฒ่าในชั้น

 

ดังนั้นทำกิจกรรมเฉพาะหลัก ๆ ที่ควรจะำำทำก็พอครับ เช่นกิจกรรมมหาลัย

กิจกรรมคณะ กิจกรรมของสาขา เพราะนาน ๆ จะมีสักครั้ง

อย่าไปทุ่มเท่กับกิจกรรมากเกินไปเพราะหวังว่าอาจารย์จะช่วย

อาจารย์ชมรมไม่ได้สอนทุกวิชาสักหน่อยครับ

แถมบางทีโดนท่านอื่นเขม่นด้วยว่าทำกิจกรรมจนเบียดเวลาเรียน มันจะแย่เอานา

 

ผมรักงานวิทยุมาก แต่ผมต้องออกจากชมรมนักจัดรายการเพราะเรียนหนักแถมต้องทำงานจริงตอนเย็นด้วย ค่าเทอมนี่จ่ายเองนะ ก็เลยต้องทิ้งมันไป แล้วไปทำของจริงเบย แง

 

สิ่งนี้รุ่นพี่ไม่เคยสอน - เพจวิวาทะเคยควอทข้อความของรุ่นพี่คนหนึ่งมาว่า อย่าให้การเรียนมาทำให้กิจกรรมเสีย พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

แถมรุ่นพี่มีสาขาผมให้คำขวัญมาด้วยนะว่า กิจกรรมดี กิจกรรมเด่น เน้นกิจกรรม

ถามว่าคนพูดว่าจะจบก็อ๊ะละอยู่....

 

6. อาจารย์คือบอสสสสส บอสคะ!!!!

ใครที่ต่อต้านอาจารย์ มึงอยู่ยากแน่ บางคนถึงกับย้ายเอกเพราะไม่ชอบอาจารย์เสียทั้งเวลาและอนาคต

ต่อให้เราจะไม่ชอบ หมั่นไส้ หรือรังเกียจแค่ไหน แต่สุดท้ายเค้าก็คือคนที่รับผิดชอบอนาคตของเรา

และส่วนหนึ่งเราก็ต้องรับผิดชอบอนาคตตัวเองด้วยเหมือนกัน มันทำให้ผมค่อนข้างจะใส่ใจในการเข้าหาอาจารย์ พูดคุยปฏิสัมพันธ์กับท่าน

 

ไม่งั้นเราจะไม่รู้ว่าท่านคิดยังไง เห็นยังไง ตั้งใจยังไง 

พอไม่รู้เราก็คิดจินตนาการไปเองว่าอาจารย์ต้องแบบนั้นแบบนี้

อาจารย์แม่งเป็นเกย์ ชอบแต่เด็กผู้ชาย อาจารย์แม่งม่อ สาว ๆ ถึงจะใส่ใจ

และความคิดสารพัดต่าง ๆนานาในแง่ลบก็จะประเดประดังถมเราไว้ใต้ดิน

จนไม่ได้โงหัวขึ้นทำอะไรให้มันพัฒนาตัวเอง

 

หรือบางคนก็เข้าใจผิด ตีสนิทอาจารย์จนเกินไปเพื่อหวังคะแนนดี ๆ อันนี้ก็ผิดนะครับ

พูดคุยพอแค่เข้าใจ ไม่ต้องไปเป็นลูกเค้าก็ได้แหม่ มันทำให้เรากลายเป็นเด็กเส้น

และอาจารย์ก็จะดูลบไปด้วย ซึ่งแย่มาก

 

สงสัยให้ถาม ทำตามอย่าบิดเบือน

อาจารย์ไม่ใช่เพื่อน แต่ก็เหมือนญาติผู้ใหญ่

สร้างสรรค์ได้แต่พอดี มีความขวนขวายฝักใฝ่

อาจารย์ก็พร้อมจะให้ จงใส่ใจในวิชา

 

เล่นตามเกมครับ แล้วจะอยู่ได้ง่าย อย่าทำตัวกบฏต่อต้านอาจารย์

 

สิ่งนี้รุ่นพี่ไมไ่ด้สอน - ผมมีรุ่นพี่สอนให้เกลียดอาจารย์ แบ่งฟากแบ่งฝ่ายและให้ร้ายไม่ซ้ำคำ โดยไมไ่ด้สำนึกเลยว่าอาจารย์คือที่สุด ความดีของท่านคือให้่วิชากับเรา อยู่ที่เราจะตักตวงได้มากแค่ไหน แต่รุ่นพี่ผมนินทาอาจารย์ ไปเรียนมั่งไม่เรียนมั่ง สุดท้ายไม่จบ ก็โทษอาจารย์คนนั้นว่าไม่ให้เกรด

 

ทั้ง ๆ ที่มีรุ่นพี่ที่แก่กว่าหลายคนสำนึกบุญคุณอาจารย์ที่แกช่วยเหลือจนเราเป็น บัณฑิตได้ในที่สุด พวกเขากลับไม่มองคุณูปการในชีวิตการศึกษาเลย

 

เออมันก็จริงนะ ที่อาจารย์บางคนก็ทำตัวกาก ๆ ไม่สมฐานะ แต่หน้าที่ของเราคือไปเรียนกับเค้า เราก็ต้องทำให้มันดีที่สุด สิ่งนี้กลายเป็นว่ามันสอนให้เรารุ้จักยอมร่วมงานกับคนที่ไม่ชอบในสถาการณ์ ที่เลือกไม่ได้

 

 

แต่ถ้าเรามีตัวเลือก เราก็สามารถเรียนกับคนอื่นได้ เหมือนกับการที่เราลาออกเปลี่ยนเจ้านายนั่นเอง

 

 

7. เป็นบัณฑิตไม่ใช่เรื่องง่าย

 

 

ใครบอกป.ตรีกากจบสบาย ๆ เรียน ๆ หลบ ๆ ก็จบไปเอง ผมขอสาปแช่งให้มึงเรียนแปดปี

การจะเป็นบัณฑิตได้ผมต้องผ่านห้วงทรมาณหลายห้วงด้วยกัน และถ้าเทียบกับสาขาอื่น ๆ แล้ว

นับว่าเบากว่ามาก แต่ก็หนักแบบขุนเขาอยู่ดี

ผมมีห้วงนรกอยู่สี่ห้วง

 

1. ละครเวที

ปีสองผมเจอไอ้เหี้ยเอ๊ยกดดันบีบคันหัวใจชิบหายกว่าจะผ่านไปได้ ใช้เงินก็เยอะ ใช้เวลาก็เยอะ ดราม่าก็เยอะ หมดเรี่ยเวปลืองแรงจนไม่สนุกกับมันเลย ถือเป็นวิบากกรรมสุด ๆ แต่มันก็สอนให้เราทำงานตามหน้าที่และร่วมทีมกับคนอื่นได้ คือผมจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าหน้าที่เป็นหน้าที่ ผมไม่ชอบการทำงานแบบจับฉ่าย ไม่ทำอะไรไปให้กำลังใจก็ยังดี ผมคิดว่ามันไร้สาระกับการที่นั่งดูเพื่อนทำงาน เราสามารถแยกไปทำแล้วก็ส่งชิ้นงานให้ได้โดยไม่ต้องมาสุมหัวกัน แต่สุดท้ายแล้วมันก็สอนให้รู้่ว่างานบางอย่างมันต้องคุยกัน ประสานงานกัน หาข้อสรุปร่วมกันตรงนั้น ไม่สามารถจะแยกย้ายทำใครทำมันได้ มันจึงเรียกว่างานกลุ่ม

 

2. โปรเจคบริษัท

อาจารย์จะให้เราสมมติบริษัทขึ้นมาและโปรดัคชั่นกันเอง นำเสนอพรีเซนต์ทำสื่อ และไปรีโนเวทร้านกาแฟ มันเป็นอะไรที่ปวดใจมากสำหรับผม คือเอามาเล่าเนี่ยมันไม่ได้ให้นรายละเอียด แต่ไปทำจริงแม่งเค้นหัวใจมาก ทั้งทำหนังสั้น ทำสปอต ทำไวนิล ไปจัดสวนแต่งร้านให้เค้าใหม่ เจ้าของร้านก็ดูไม่ค่อยจะเต็มใจให้ช่วยเพราะเค้าดีอย฿ู่แล้ว ก็ต้องไปหน้าด้านขอทำ แล้วออกมา คะแนนโคตรต่ำ ต่ำจนไม่ผ่านต้องไปกราบกรานขอสอบใหม่

เป็นอะไรที่ปวดตับมาก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าควรร่วมทีมกับคนที่ทำงานเป็น ไม่ใช่คนที่มารวมตัวกันเพราะไม่มีที่จะไป และควรทำตัวให้มีคุณค่าและความสามารถไม่ใช่แรงงานไร้ฝีมือกระจอก ๆ ไม่งั้นจะถ่วงทีม

 

3. ฝึกงาน

การฝึกงานไม่มีอะไรยากสำหรับผม ผมจะขอบรรจุตำแหน่งที่ผมถนัดทันทีที่ผมไปฝึกงาน แล้วก็ทำหน้าที่นั้นเรื่อยไปจนจบซีซั่น แต่ความนรกอยู่ที่สารานิพันธ์จบฝึกงานที่ต้องสรุปทุกอย่างออกมาเป็นลาย ลักษณ์อักษร และต้องถูกต้องครบถ้วนแบบเป๊ะ ผ่านด่านเยอะแยะมากมาย ตรวจแก้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เจอข้อผิดทีละจุด ๆ แกทีละจุด เทียวไปเทียวมาบางคนเอาไปทำที่ตึกเลยก็มี

 

เพระาอาจารย์ที่อนุมิตตรวจคือเจ้าพ่อปรู๊พ เทพพิสูจน์อักษร ท่านไมไ่ด้ดูแค่คำผิด แต่ดูถึงย่อหน้าและคำบรรยายภาพด้วย คำบรรยายภาพต้องบอกว่าใครทำอะไรที่ไหนอย่างไรชัดเจน ผมนี่โดนแก้จนหมดโควต้าอะ หมดแบบทิ้งโค้งก็ยังไม่ผ่าน ต้องเลทของเลทไปอีกทีกว่าจะผ่านได้ แม่งโคตรละเอียดเลยครับทั่น นี่แหละคือสิ่งที่โคตรวิบากกรรม

 

บางคนอาจจะมองง่าย ว่าแค่ทำให้มันถูก แต่กับผมแล้วไอ้เหี้ยยยย อะไรนักหนาวะะะะะะ

 

 

4. วิจัย

ผมไม่ต้องทำทีสิสครับ แต่ต้องทำวิจัยที่ยิ่งใหญ่พอ ๆ กับทีสิส ต้องสำรวจข้อมูลจริง ทำการทดลองจริง สุ่มกลุ่มตัวอย่างจริง ติดตามผลอย่างต่อเนื่อง คำนวนค่าเฉลี่ยด้วยโปรแกรมนู่นนี่ สรุปทุกอย่างเป็นเล่มที่โคตรสมบูรณ์เพอร์เฟค ซึ่งตะเกียกตะกายมากกว่าจะผ่าน ผมติดไอ ติดจนไอเป็นเลือด กว่าจะผ่านได้

แล้วมันก็ทุกทนจนไม่อยากจะจำ ความทรงจำในการทำวิจัยเลยขาวโบ๋ ไม่สามารถแนะนำใครได้ รู้แค่ว่ามันเห้มาก อยากให้ลอง

 

นี่แค่ของผม เบาะ ๆ เบา ๆ จบออกมาได้ตามเกณฑ์ปกติ ถึงผมจะเรียนช้าแต่ผมไม่เคยซิ่วเคยดรอปเปลี่ยนสายย้ายเอก เรียนมัธยม 3 ปี อาชีวะ 5 ปี เป็นทหาร1 ปี อุดมศึกษา 4 ปี กว่าจะจบกู 25 แระ.........

แต่คนอื่นต้องเรียนหลายปี ถาปัตย์ 5 ปี เภสัชเรียน 6 ปี หมอเรียนกี่ปี....

ผ่านความทุกทนทุกวันทุกวีคจนชาชินเป็นเรื่องปกติ

 

ยิ่งถาปัตย์ช่วงโปรเจควีคนี่ทำให้คนเป็นว้อได้ง่าย ๆ เลยนะครับ

แทบจะหายเข้าห้องกาลเวลาไปเลยไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ชีวิตมีแต่งาน ๆ ๆ เต็มไปหมด

 

 

 

สิ่งเหล่านี้รุ่นพี่ไม่ได้สอน - สอนเรื่องนอกรั้วมหาลัยโน่น สอนว่าเจ้านายดุ สังคมทราม โลกอยู่ยาก บลา ๆ ๆ ทั้งที่ตัวเองก็อ๊บ ๆ ในกะลา ไม่เคยไปทำงานร่วมกับใครเลย ทำไมไม่แนะนำชีวิตในมหาลัยล่ะครับว่าต้องทำอะไรบ้าง วิชาตัวไหนเรียนยังไง อาจารย์แต่ละคนเป็นยังไง นี่เอาแต่ฝึกแถว ๆ หมอบ ๆ ลุก ๆ ยังกะนักศึกษาวิชาทหาร

มันไม่ใช่เรื่องเลยที่เราต้องจ่ายค่าเทอมแล้วมาทำอะไรงง ๆ แบบนี้

 

 

 

 

 

น่าสลดใจที่บางมหาวิทยาลัย เป็นสถาบันใหม่เพิ่งก่อตั้ง
น่าเสียดายที่บางคณะ เป็นคณะที่เพิ่งเปิด
น่าเสียดายที่บางสาขา เพิ่งใหม่แกะกล่อง

แต่กลับรับเอาวัฒนธรรมโบราณ ๆ อย่างระบบโซตัส

มาใช้ในลักษณะกดหัวรุ่นน้อง

ทั้งที่มีสิทธิ์คิดสร้างธรรมเนียมใหม่ ๆ ได้่ด้วยตัวของคุณเอง

ศักยภาพวัดกันตรงนี้แหละครับ จะสอนคนอื่นได้ ต้องเริ่มที่ตัวเอง
การกระทำมีค่ากว่าน้ำลายนะครับ

 

รุ่นพี่ทุกท่านครับ ท่านเป็นรุ่นใหม่ ถึงเวลารึยังที่จะให้อะไรใหม่ ๆ กับรุ่นน้ิอง

อย่าให้เป็นเหมือนสิ่งที่ผมเจอมา ผมไมไ่ด้บอกว่าทุกสถาบันเป็นแบบผมหมด

แต่รูปแบบไม่ค่อยแตกต่างกันเลยนะครับ