*~นิทานความรักของแมลงปอ~*

 

. . . มีเมืองเล็กๆ ที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมาก

 

ทุกวันพวกเขาจะพากันไป ดู ชม พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด

 

และไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้

 

ทุกคนที่เคยพวกเขาพบเจอจะมองด้วยสายตาอิจฉาในความรักของคนคู่นี้เสมอ..

 

แต่แล้ววันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น

 

หญิงสาวผู้โชคร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

เธอนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงของโรงพยาบาล

 

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา

 

ตอนกลางวัน

 

ชายหนุ่มจะมาเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง

 

ร้องเรียกคนรักของเขาเสมอ ทั้งๆ ที่เธอไม่ตอบสนองใดๆ เลย

 

ตกกลางคืน

 

ชายหนุ่มจะไปสวดภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าที่โบสถ์นอกเมือง

 

เขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง ไม่มีจะไหลออกมาอีกแล้ว

 

ผ่านไป 1 เดือน

 

หญิงสาวยังคงหลับใหลไม่ฟื้นเหมือนเดิม

 

ส่วนชายหนุ่มก็ดูจะซูบเซียวขึ้นทุกวัน

 

แต่ก็ยังคงสวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าอยู่เสมอไม่หยุด

 

แต่แล้ววันหนึ่ง

 

พระผู้เจ้าก็เกิดเห็นใจในรักของชายหนุ่ม

 

และตกลงที่จะ(ประทาน)พรให้แก่เข า

 

พระผู้เป็นเจ้าได้ถามชายหนุ่มว่า

 

“เจ้ายอมที่จะแลกพรนี้ด้วยชีวิตของเจ้าไหม”

 

ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า “ ผมยอมครับ”

 

พระผู้เป็นเจ้าพูดว่า “งั้นดีฉันจะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมา

 

แต่เจ้าต้องแลกกับการกลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี เจ้าจะตกลงยอมไหม”

 

ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น แต่ก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม “ผมยอมครับ”

 

ฟ้าสางแล้ว

 

ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงามตัวหนึ่ง

 

เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้าแล้วรีบบินกลับไปที่โรงพยาบาล

 

หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ

 

มีนายแพทย์หนุ่มยืนอยู่ข้างๆ เธอ คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง

 

แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้ยิน..

 

หลายวันผ่านไป

 

หญิงสาวแข็งแรงพอที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

 

แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย เธอออกตระเวนหาข่าวคราวของชายหนุ่ม

 

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชายหนุ่มหายไปอยู่ที่ไหน

 

หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ

 

ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าแมลงปอได้(แต่)บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวไม่ห่าง

 

(ทว่า)เขาไม่สามารถที่ส่งเสียง ไม่สามารถโอบกอด(เธอ)

 

เขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองดูหญิงสาวไม่ให้คาดสายตาเท่านั้น

 

ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว

 

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ปลิวร่วงหล่นจากต้นไม้ใหญ่

 

เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว

 

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาว

 

เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบใบหน้าของหญิงสาว

 

อยากใช้ปากเล็กๆ จูบที่หน้าผาก

 

แต่อย่างไรก็ดีร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอ

 

ก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวได้

 

แค่พริบตา ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน

 

เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา

 

เพื่อจะพบว่าร่างอันคุ้นตานั้น บัดนี้ได้ยืนเคียงคู่อยู่กับชายรูปร่างสันทัดคนหนึ่ง

 

ภาพๆ นั้นทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตกลงมาจากอากาศเลยทีเดียว

 

ชาวบ้านต่างกล่าวขานถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้หญิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

ทำให้ได้พบกับแพทย์หนุ่มที่น่ารัก และ ใจดี คนนั้น

 

และยังกล่าวถึงความรักของคนทั้งคู่ที่เหมือนถูกกำหนดมาอย่างไรอย่างนั้น

 

แน่นอนพวกเขายังคงพูดถึงหญิงสาวที่สดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก

 

เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

 

หลังจากนั้นไม่กี่วัน

 

แมลงปอเห็นแพทย์หนุ่มผู้นั้นพาคนรักของตนไปชายทะเลเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น

 

พลบค่ำก็อยู่(ที่)ชายหาดเพื่อดูพระอาทิตย์ตก

 

แต่สำหรับเขาแล้ว

 

นอกจากบินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาวแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

 

หน้าร้อนของปีนี้ช่างยาวนานนัก

 

เจ้าแมลงปอบินต่ำลงๆ ทุกวันด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

 

เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะบินเข้าใกล้ หญิงอันเป็นที่รัก

 

ท่าทางการพูดคุยกันอย่างสนิทสนมของคนทั้งคู่

 

เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่ ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก

 

ย่างเข้าฤดูร้อนของปีที่ 3

 

เจ้าแมลงปอไม่ค่อยไปเฝ้าดูคนรักของเขาแล้ว

 

บ่าของเธอบัดนี้ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม

 

ใบหน้าถูกประทับจูบอย่างเบาๆ จากเขาผู้นั้น

 

ดูท่าทางแล้วไม่มีทางเลยที่หญิงสาวจะมีเวลาที่จะไปคิดถึงแมลงปอที่เจ็บปวดตัวหนึ่ง

 

ยิ่งไม่มีทางที่จะไปคิดถึงอดีตสิ่งที่ผ่านไป

 

วันครบรอบปีที่ 3 ที่พระผู้เป็นกำหนดไว้ใกล้มาถึงแล้ว

 

คนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่มได้จัดพิธีแต่งงานขึ้นในวันสุดท้ายนั้นเอง

 

เจ้าแมลงปอค่อยๆ บินเข้าไปในโบสถ์ และไปเกาะที่บ่าของพระผู้เป็นเจ้า

 

เขาได้ยินเสียงของคนรักที่ดังมาจากข้างล่างตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้าว่า

 

“