ถ้าวันนึงรู้สึกว่ามันมืดแปดด้านไม่รู้จะทำยังไง
คุณก็ลองหยุด ... หยุดไม่ได้หมายถึงการเลิกรัก
แต่เป็นการหยุดเพื่อมองย้อนกลับไปดูว่า เรามีความสุขมั๊ย ?
และถามตัวเองว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปหล่ะ สุขหรือเปล่า ?

บางครั้งคุณอาจจะเห็นแก่คนรักมากเกินไป
จนลืมเห็นใจตัวเราเอง  ...

  นานเท่าไหร่แล้ว ที่ร้องไห้เสียน้ำตาโดยไม่มีใครรับรู้

 นานเท่าไหร่แล้ว ที่นอนไม่หลับเพราะคิดถึงใครบางคน

 นานเท่าไหร่แล้ว ที่มัวแต่เฝ้าถามเค้าว่าสบายดีมั๊ย จนลืมถามตัวเองแล้วเราหล่ะ

 นานเท่าไหร่แล้ว ที่เฝ้าคอยปรนนิบัติความสุขของคนอื่นจนลืมตัวเอง

เราจะรักคนอื่นดีได้อย่างไร ถ้าเราไม่เริ่มจากรักตัวเอง 

ความรักไม่ใช่เรื่องง่าย
ไม่แปลกถ้าคุณจะรักใครมากกว่ารักตัวเอง 
เราบังคับจิตใจให้รักเค้าอย่างพอดีและพอควรได้หรอก
  แต่อย่างน้อยก็ไม่ควรจะลืมที่ว่าตัวเราเองมีคุณค่าพอ

ก็ความรักควรจะทำให้คนเรามีความสุขมากขึ้นไม่ใช่เหรอ ?