ประเทศในแถบยุโรป รวมไปถึงประเทศเอเซียในบางประเทศ เช่น มาเก๊า เวียดนาม เซี่ยงไฮ้ ฯลฯ มักจะนิยมเลี้ยงสุนัขไว้เพื่กอบโกยผลประโยชน์นอกเหนือจากเลี้ยงไว้เพื่อความ บันเทิงหรือเป็นเพื่อน  สุนัขที่เลี้ยงไว้เพื่อล่าสัตว์และการแข่งขันมีจำนวนไม่น้อยที่มีชะตากรรม ที่โหดร้าย และไม่ได้โชคดีเหมือนสุนัขที่เลี้ยงไว้ตามบ้าน ตลอด ชีวิตมันจะถูกใช้งานตามที่ได้รับมอบหมายด้วยความภักดี เพื่อมนุษย์ที่มันจะมองด้วยสายตาแห่งความภักดีเสมอมา  แต่สิ่งที่เจ็บป่วยคือ หากคราใดมันไร้ประโยชน์สิ่งที่มันได้รับกลับมาคือ การถูกทอดทิ้งอย่างเดียวดาย และความตายในที่สุด

นอกจากเลี้ยงมาเพื่อใช้งานแล้ว  สภาพความเป็นอยู่ซ้ำยังเลวร้าย  บางตัวถูกเลี้ยงด้วยขนมปังขึ้นรา และอยู่ในห้องมืดและเหน็บหนาว  สุนัขที่ใช้แข่งวิ่งมักจะได้รับบาดเจ็บเช่น ขาหัก เอ็นฉีก  เพียงแค่ความบันเทิงแก่มนุษย์  แต่หากได้รับบาดเจ็บมันจะถูกกระตุ้นด้วยยาสเตย์รอยด์หรือสารเสพติดเพื่อให้มันสามารถลงแข่งขันได้  หรือถ้ามันไร้สมรรถภาพเพียงพอ เช่น แก่ เจ็บ หรือวิ่งช้า  ทางเลือกของมันมีเพียงแค่ 2 ทาง คือ ถูกทิ้ง กับตาย  สุนัขพวกนี้มีไม่กี่ตัวที่โชคดีถูกเลี้ยงอยู่ในบ้านเป็นสุนัขบ้านเต็มตัว  เพราะว่าสุนัขกว่า 5 หมื่นตัวมักจะถูกกำจัดทิ้งทุกปี ด้วยวิธีต่างๆ ที่โหดร้ายไม่ต่างกัน

อายุของสุนัข เฉลี่ยแล้วประมาณ 12 ปี หากแต่สุนัขพวกนี้จะถูกกำจัดเมื่อมีอายุเฉลี่ยเพียงแค่ 5-6 ปีเท่านั้น  เพราะหากเมื่อสุนัขไร้ประโยชน์แก่มนุษย์ที่เลี้ยงมัน มันก็ไม่คุ้มค่าที่จะเลี้ยงไว้ ซึ่งวิธีการกำจัดก็มีหลากหลายวิธี แต่ก็โหดร้ายและทรมานไม่ต่างกัน

วิธีกำจัด สุนัขเหล่านี้ เช่น ล่ามมันไว้และปล่อยให้อดอาหารตาย จับมันแขวนคอในต้นไม้  ยิง ตี ฝังทั้งเป็น  หรือแม้แต่เอาไม้หรือเหล็กค้ำปากมันไว้ให้มันทรมานจากความหิวและตายไปในที่ สุด

อย่างไรก็ตามปัจจุบันมีหน่วยงานต่างๆ พยายามต่อต้าน และเรียกร้องความเป็นธรรมแก่สุนัขเหล่านี้ หากแต่ก็มีจำนวนไม่น้อยรวมเป็นถึงหน่วยงานของรัฐก็เมินเฉยเช่นกัน  อาจเป็นเพราะเห็นมันเป็นเพียงแค่สุนัขเท่านั้นเอง