ซีอุย แซ่อึ้ง ถูกประหารชีวิตโดยการยิงเป้า

16 กันยายน 2502 ซีอุย แซ่อึ้ง ถูกประหารชีวิตโดยการยิงเป้า หลังถูกจับได้จากคดีฆาตรกรรมและกินตับเด็ก (ด้วยเชื่อว่าเป็นยาอายุวัฒนะ) อย่างน้อย 6 คนในช่วงปี 2497-2501 ซึ่งภายหลังถูกนำมาทำเป็นภาพยนต์ในชื่อเดียวกัน ต่อมาศพของนายซีอุย ถูกเก็บเพื่อนำมาตรวจสอบ โดยเก็บรักษาไว้ที่โรงพยาบาลศิริราช โดยยังคงถูกเรียกชื่ออย่างไม่เป็นทางการว่า "พิพิธภัณฑ์ซีอุย"

ซีอุย อาศัยเป็นชาวจีนโพ้นทะเลเข้ามาในเมืองไทยและขึ้นฝั่งที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ มีชื่อจริงว่า "หลีอุย แซ่อึ้ง" แต่คนไทยที่นั่นนิยมเรียกเพี้ยนเป็น ซีอุย ซีอุยทำงานด้วยการรับจ้างทำสวนผักและรับจ้างทั่วไป มีนิสัยชอบเกาหัวและหาวอยู่เสมอ ๆ บุคคลิกชอบเก็บตัว และนายซีอุยได้จับเด็กมาผ่าเอาตับมากินโดยเชื่อว่าเชื่อว่าเป็นยาอายุวัฒนะ โดยได้ทำการฆ่าเด็ก 3 รายแรก ที่ อำเภอทับสะแก จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และสุดท้ายถูกจับได้หลังจากคดีฆาตรกรรมในจังหวัดระยอง ซึ่งสุดท้ายโดนจับขังคุกและประหารชีวิตด้วยการยิงเป้า ในวันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2502 ก่อนถูกประหารซีอุยรับว่า เมื่อสมัยอยู่เมืองจีน ได้ถูกเป็นเกณฑ์เป็นทหารไปรบในสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้กินเนื้อมนุษย์เป็นครั้งแรกจากศพของเพื่อนทหารด้วยกัน จึงติดใจในรสชาติ เนื่องด้วยไม่มีอะไรจะกิน

 

เรื่องราวของซีอุยได้ถูกเล่าขานต่อๆ กันมาในสังคม และถูกสร้างเป็นละครโทรทัศน์ และภาพยนตร์หลายครั้ง